istanbuldan kopunca arkadaşlarımdan da koptum,eskisi gibi aramz oldular.evde zaten uyuyorum,uyudukça unutuyorum bütün kırgınlıkları,üzüntüleri..ya da böyle kendimi kandırıyorum..
içimde yaşadıklarımı bir ben biliyorum.o kadar karışığım ki şu anda bir dosta gerçekten itiyacım var;ama ben yine istanbulu bekliyorum.kimsenin de umrunda olmayabilirim ama ağlamaya çok ihtiyacım var şu sıralar..belki bugün göl kenarına giderim sadece o masum güzelliği izlemeye,unutmak için,kendimi kandırmak için bir nebze..